The Walking Dead – Σειραρα από τις λιγες

Μου την σπαει απειρα να ανεβαζω κριτικη για σειρα που την ξερουν και οι πετρες. Τι να σου πω τωρα εσενα για το walking dead? Αν δεν ξερεις κατι για αυτό….απολαυσε τον ηλιο…..φανταζομαι σου ειχε λειψει τοσα χρονια στο υπογειο που σε ειχαν κλειδωμενο.

 Λοιπον…μια φανταστικη σειρα….σε έναν post apocalyptic κοσμο που ενας ιος εχει μετατρεψει το μεγαλυτερο ποσοστο του πληθυσμου σε ζομπι. Δεν κινουνται γρηγορα, δεν είναι εξυπνα, τρεφονται με σαρκα και είναι πολλα. Πολλα όμως.

 Αν η σειρα ηταν ένα συνεχες τρεχαλητο να ξεφυγουμε από τα ζομπι….οκ…θα ηταν βαρετο. Αλλα μετα από 6 σεζον το ενδιαφερον μενει αμειωτο γιατι εκτος από το κυνηγητο με τα ζομπι εχουμε και την ομαδα. 

Την ομαδα που συγκεντρωνεται και προσπαθει ολη μαζι να επιβιωσει. Αναπτυσσονται τοσοι δεσμοι που είναι σαν οικογενεια.  Βλεπουμε τις δυναμικες του γκρουπ, το δεσιμο, τις μαχες με άλλες ομαδες….και ενώ τα ζομπι είναι εκει…… περνανε σε δευτερη μοιρα. Τα απομυθοποιεις και οκ….δεν είναι ο βασικος σου προβληματισμος. Από ένα σημειο και μετα μην σου πω δεν πολύ σκας.
 

Σχεδον το κάθε επεισοδιο τελειωνει με τρελη αγωνια…οποτε….κατεβασε σεζον να εχεις γιατι αμα περιμενεις από βδομαδα σε βδομαδα…..δεν θα την παλεψεις.

 Δες το…..και μην ακουω μαλακιες….. δεν πολυγουσταρω ζομπυ και τετοια….και εγω τα ιδια ελεγα αλλα η σειρα τα σπαει.